Giebułtów

Kościół św. Idziego

Prospekt

Organy w XVII-wiecznym, późnorenesansowym kościółku św. Idziego w podkrakowskim Giebułtowie zbudowane zostały zapewne w XVIII wieku przez nieznanego organmistrza. W 2006 roku Lech Skoczylas dobudował do instrumentu 3-głosową sekcję pedału, która znajduje się za instrumentem, na dodatkowych wiatrownicach. Głosy dla pedału uruchamiane są poprzez elektromagnesy.

Prospekt organowy – pięcio-osiowy, dwu-wieżyczkowy – utrzymany jest w stylu barokowym. Jego plan oparty jest na linii wklęsło-wypukłej. Prospekt wzbogaca dekoracja snycerska w formie ozdobnych uch bocznych oraz kotarek przesłaniających górne labia piszczałek frontowych, należących do głosu Principal 8’.

Warto nadmienić, iż instrument ten swym prospektem oraz dyspozycją manuału wykazuje daleko idące podobieństwo do organów znajdujących się w krakowskim kościele św. Idziego. W świątyni krakowskiej do chwili obecnej instrument wyposażony jest jedynie w tak zwany „podwieszony” pedał, działający na zasadzie stałego, mechanicznego połączenia z manuałem, natomiast w Giebułtowie do organów dobudowano wspomniany pedał, rozszerzając w ten sposób ich możliwości brzmieniowe. Z relacji giebułtowskiego Organisty wynika jednak, że również tam istniał poprzednio pedał „podwieszony”. Można zatem wysnuć wniosek, iż oba instrumenty są dziełem tego samego, nieznanego organmistrza i powstały w niewielkim odstępie czasowym. Świadczy o tym chociażby charakterystyczna pisownia jednego z głosów: „Salicynał”. Ponadto również w wystroju obu kościołów można dostrzec pewne analogie.

Organy działają w oparciu o mechaniczną trakturę gry oraz mieszaną trakturę rejestrów. Posiadają wiatrownice klapowo-zasuwowe, obsługiwane przez dmuchawę elektryczną.

Skala organów – manuał: C-f³; pedał: C-f¹.

Stół gry

Dobudowana sekcja pedału