organy.art.pl »  Instrumenty » Małopolskie » Kraków »KrakówKościół św. Katarzyny i św. Małgorzaty (OO. Augustianów - Kazimierz) - organy w prezbiterium
				
				
				| Głosy | 
				Klawiatury | 
				Traktura gry | 
				Traktura rejestrów | 
				 
				| 9 | 
				1+P | 
				mechaniczna | 
				mechaniczna | 
				  
				  |  | Prospekt |   
				  
Organy na chórze muzycznym w prezbiterium zbudowane zostały w latach 1861-1867 przez Ignacego Wojciechowskiego za kwotę 1500 zł. W gazecie  pt. „Głos narodu” z dnia 9 czerwca 1916 roku przekazana została  następująca informacja na temat omawianego obiektu: „W kościele św.  Katarzyny […] umieszczone są na chórku [w] prezbiterium, z lewej strony  małe organy, o których organmistrz śp. Konstanty [Ignacy – przypis autora] Wojciechowski opowiadał z chlubą, że należały do najlepszych  jego robót”. 
  Początkowo był to mechaniczny, ośmiogłosowy  instrument, wyposażony jedynie w klawiaturę manuałową. Jednogłosowa  sekcja pedału, złożona z głosu Subbas 16’, została dodana wtórnie, zaś  jej piszczałki (należące do pierwszej, niższej oktawy) rozmieszczone  zostały poziomo w tyle szafy, w miejscu powstałym na skutek usunięcia  miecha i przeniesienia go na strych. Jeszcze w latach 60. XX wieku nad  klawiaturą ręczną istniała częściowo zdarta kartka z napisem:  „Żebr[owski] [Organmi]strz”. Według Mariana Machury to właśnie Żebrowski  powiększył instrument o sekcję pedału. Istnieje jednakże hipoteza, iż  dokonał tego Franciszek Kasprowicz, który pracował przy instrumencie w  1902 roku, o czym informuje napis na tylnej ścianie szafy organowej:  „Fr. Kasprowicz 1.VIII, 1.IX 1902”. Przytoczone daty wyznaczają zapewne  przedział czasowy, w jakim organmistrz ten działał w kościele św.  Katarzyny. W latach 1976-1979 instrument przeszedł gruntowną  konserwację, przeprowadzoną pod nadzorem Pracowni Konserwacji Zabytków w  Krakowie.
  Wszystkie głosy manuałowe wykonane są z metalu, przy  czym Pryncypał 8’ (częściowo umieszczony w prospekcie) jest cynowy, zaś w  piszczałkach pozostałych głosów zauważalna jest znaczna domieszka  ołowiu. Stół gry wbudowany jest w cokół szafy organowej. Miech znajduje  się na strychu kościoła i jest połączony z instrumentem za pomocą  kanałów powietrznych. 
  Prospekt architektoniczny, jednosekcyjny,  pięcioosiowy, zamknięty, neobarokowy. Założony na cokole o nieregularnym  rzucie. Skrajne wieżyczki wyższe, oparte na wydatnych konsolach i  zwieńczone asymetrycznym belkowaniem, na którym ustawione są stylizowane  wazony. Część środkowa prospektu zwieńczona motywem stylizowanej liry.  Stopy piszczałek prospektowych przysłonięte delikatnym ornamentem  snycerskim. Prospekt flankują uszaki z dekoracją w formie stylizowanych  liści akantu. Całość prospektu, łącznie ze snycerką, utrzymana jest w  naturalnej kolorystyce drewna. Omawiany prospekt wykazuje bardzo bliskie  podobieństwo do XVIII-wiecznej fasady organów w prezbiterium  krakowskiej Bazyliki Mariackiej. 
Skala organów – manuał: C-f3; pedał: C-c. 
				
				
				
				
				
				DYSPOZYCJA ORGANÓW
				
				
				| 
				 Manuał 
Pryncypał 8' (prospekt) 
Spitzflet 4' 
Octava 4' 
Mixtura 2-3ch (1' + 2/3') 
Octava 2' 
Quinte 2 2/3' 
Flet major 8' 
Portunal 8'
				 |   
				 | 
				
				 |  
				 
				
				
				
				
        |  | Ogólny widok chóru muzycznego i organów |   
				
				Opracowanie tekstu: Piotr Matoga 
Zdjęcia: Konrad Zacharski 
Bibliografia: 
Jerzy Gołos, „Polskie organy i muzyka organowa”, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1972, s. 319; 
Jerzy Gołos, „The Polish Organ”, Sutkowski Edition, Warszawa 1992, s. 260-261; 
Ernest Kubala, „Historia organów w kościele p.w. św. Katarzyny w Krakowie” [w:] „Organy i muzyka organowa VII”, Prace specjalne, Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, Gdańsk 1988, s. 42; 
Marian Machura, „Zabytkowe organy w kościołach Krakowa”, praca dyplomowa wykonana w Katedrze Organów i Klawesynu PWSM w Krakowie pod kierunkiem prof. Bronisława Rutkowskiego, 1960 (maszynopis), s. 16-18; 
Agnieszka Spiechowicz-Jędrys, „Kościół św. Katarzyny – Kraków-Kazimierz”, Wydawnictwo Turystyczne, Kraków 2006, s. 12-13.  
				
				08.10.2003  | Michał Markuszewski  |   
		         
    		 
    	  |